Ik had namelijk aangeboden om iets over onze klas te vertellen, wat mij helemaal niet moeilijk scheen, maar een kleine optelling van mogelijke sprekers brachten de vergadering ertoe, dat ik het woord zou voeren namens het de hele zilvervloot. Plots niet meer zo’n gemakkelijke opdracht! Om te beginnen al, lagen in onze tijd Latijnse en Moderne mijlen uit mekaar ook al waren dat dan in werkelijkheid maar enkele tientallen meters. Ik prijs mij daarbij gelukkig in een "ploeg" van een klas gezeten te hebben, en daarop kom ik nog terug, wat ook zeker niet van aard was om de "andere kant van heuvels" te gaan verkennen, onbekend gebied dus….

Ik zocht een houvast in het feit dat onze leraren geschiedenis, want dat zijn wij ondertussen, toch ook de Grieken en de Romeinen niet persoonlijk gekend hadden. Wij kregen geschiedenis van EH Commissaris, en tussen de onwaarschijnlijk lange stiltes die zijn lessen zo typisch maakten moet ik toch iets opgestoken hebben. De oplossing was het raadplegen van bronnen, en ik stelde daarbij vast dat wij zowat uit het midden van de prehistorie stammen. Laat ik mij even verduidelijken, voor dhr Jans nu diep teleurgesteld in mijn capaciteiten als historicus de zaal verlaat, ik heb het hier wel over de gekende muziekverzameling van Radio2.

Aan de binnenkant van die CD’s zit namelijk een klein historisch overzicht en daaruit bleek wel iets bruikbaar om ons tenminste op de tijdbalk te kunnen situeren. Eigenlijk zou de muziek zelf van 72 en 73 hier misschien zonder woorden meer kunnen losmaken, maar aan een oudleerlingendag met discobar zijn we nog niet toe.

De eerste vaststelling is, dat 25 jaar lang geleden is, al zullen de gouden, diamanten en briljanten jubilarissen dat natuurlijk anders zien.

September 1972, het begin van ons laatste collegejaar blijkt de maand van de bloedige aanslag op het Olympische dorp in München te zijn, en dat is lang geleden! Het was ook de maand dat A1exander Curly zong "I’ll never drink again" maar dat heeft ons bij mijn weten verder niet beïnvloed en daar willen we straks zonodig ook het bewijs van leveren.

Toen wij in september begonnen aan dat laatste "school"-jaar, moet er iets in ons gezegd hebben, "we gaan eindigen zoals we ooit begonnen zijn", en vermits het bewind in het college ondertussen zo liberaal was geworden dat we onze klas zelf mochten aankleden, veranderde die klas op een paar dagen in een kleuterklas, inclusief speeltuigen en kabouterboeken. De toenmalige directeur De Bruyn had zich dat aankleden duidelijk anders voorgesteld en kwam persoonlijk een ultimatum stellen. Als alles binnen een paar dagen niet weg was zou hij alles laten weghalen. Wat er met onze spullen gebeurd is, hebben we nooit geweten, maar we zijn er zeker van dat ze goed terecht gekomen zijn. Er is van die eerste confrontatie zelfs iets tastbaars overgebleven, op onze klasfoto (genomen op 06 oktober 1972 voor de historici) prijkt tussen de titularis en de directeur één van de poppetjes die bij de razzia blijkbaar vergeten waren. Bij mijn weten is dit een uniek gegeven in de collegegeschiedenis.

Voor de foto van vandaag heb ik weliswaar een ander, maar zeker toepasselijk poppetje bij. Afspraak in het jaarboek van volgend jaar.

We kunnen niet geloven dat dit "speelse" begin van het schooljaar, de oorzaak zou geweest zijn van het vertrek van Frans Belmans uit het college bij het einde ervan, hoewel… een paar jaar later zat hij toch weer tussen de kleuterspullen. Op ons afscheidsfeestje zei hij in zijn toespraak, dat het een heel bijzonder jaar voor hem was geweest, pas later wisten we ook waarom. Ook Frans Mertens heeft iets aan dat jaar overgehouden, al is dat alleen een kaartklubje van die Retorica dat trouw regelmatig samenkomt en kaart. Wij waren dus het laatste jaar van het duo Mertens-Belmans, toch lang een boegbeeld van het laatste jaar Latijnses in het college. Gelukkig lazen ze in de Retorica geen Caesar, anders had dit boegbeeld wel eens als Slisse en Cesar de analen van het college kunnen ingaan.

Wij waren dus de laatsten, maar ook de eersten, de eersten die per vliegtuig naar Italië op "Romereis" gingen. Een prachtige reis, Rome luxueus, Pompei in een hotel dat zelfs zonder uitbarsting van de Vesuvius een ramp was, Florence en Venetië. In Venetië waren wij, insiders weten wel wie, te laat binnen, en als straf moesten wij ’s anderendaags in Assisi in het pelgrims-hotel slapen, terwijl het gros bij particulieren ondergebracht werd, met iets meer comfort….alleen regende het pijpenstelen die avond vlak voor het eten, en kwamen alleen de "gestraften" droog aan tafel.

De modernes gingen, volgens mijn bronnen, ondertussen naar Parijs, waarschijnlijk in een poging om de afstand toch niet te groot te laten worden. Zij hadden daar te kampen met een metrostaking en herstellingen aan de Eiffeltoren, zodat alles niet helemaal volgens schema verliep. Maar ze ontdekten daar de "rouge ordinaire", dus daar had onze Alexander van daarstraks ook al weinig invloed.

Iets waar we ook niet omheen kunnen dat jaar, is het feit dat wij een Latijnse waren die op sportief vlak zeker meetelde. We wonnen de interklassen-volleybal beker, die eigenlijk niet echt bestond, maar op onze speciale aanvraag, of heet dat gezaag, door "Jerommeke" toch ergens opgediept werd. Prompt trokken we de kroeg binnen en lieten hem met bier vullen, ik bedoel de beker natuurlijk. Ook als voetballers lieten we ons gelden, in het Wiskundige’s tornooi dat we meer dan 3 keer wonnen. Dus als ik over een ploeg spreek, dan bedoel ik een ploeg!

Er werd natuurlijk ook gestudeerd, en daar waren we zo enthousiast over, dat we de pauze die Van Den Boeynants voorzag na de middelbare studies gewoon weg demonstreerden tijdens de januaridagen van 1973.

In Maart kregen we dan onze volgende klap, Lowieke, de laatste portier van het College ging met pensioen. Dat was erg voor de folklore, maar we beseften nu ook dat we zelf de collegepoort achter ons zouden moeten dichttrekken. We wisten die klip echter te omzeilen door de laatste schooldag het college te verlaten langs de fietskelder met een echte lijkstoet, inclusief SRC-doodskist en ceremoniemeester.

Niet dat het er iets mee te maken heeft, maar om de periode op de tijdsbalk af te sluiten nog even dit, in die laatste junidagen keurde het Belgisch parlement de vrije verkoop van voorbehoedsmiddelen goed. Maar aan de huidige collegebevolking te zien, heeft dat geen rampzalige gevolgen gehad.

Op de tonen van "De werkmens" van Ivan Heylen lieten we in juni 1973 het college achter en begonnen aan ons verder "studentenleven". Ik heb een fantastische herinnering aan onze ploeg, dat het college het decor daarvoor was is reden genoeg om hier graag terug te komen.